Gewoon



Ik woon hier nu bijna twee maanden en er zijn steeds meer dingen die ik gewoon ben gaan vinden. Terwijl ik die eerder niet gewoon vond.

Miguel geknipt en geschoren

Miguel geknipt en geschoren

Elke dag in blouse met korte mouwen – twee keer per dag warm eten, en dan vaak met rijst, spaghetti, vlees-in-saus, gekookte bananen, zoete aardappels, bruine bonen, verse passievruchten (maracoutcha heten die hier) en bananen toe – altijd heel veel mensen in huis, een paar dezelfde , maar meestal altijd wisselend – door de hitte over kuilenpaden de berg op sjokken naar de stad – die geen stad is maar een dorp – koffie op het terras van het koloniale hotel Ibis, zo sterk als teer en ook met die smaak – de vrouwen met hun hak op de schouder en een bundeltje eten op hun hoofd op weg naar hun akkers – de taxti-motors met hun groene helmen, de taxifietsen met hun blauwe overgooiers – de straatkinderen die allang geen kinderen meer zijn – Miguel op zijn blote voetjes door de tuin, de hele dag door – de vergezichten over duizend groenblauwe heuvels – het alsmaar kabbelende kinyarwanda – de achterkanten van 26 kale koppen in de Expressbus Volcano Butarde-Kigali vice versa – de open monden als er een blanke langskomt, zeker als die aan het joggen is zoals ik – de Libanezen in de supermarkt Matar, dat geen supermarkt is maar er is geen andere in Butare – de chaos op de middeleeuwse markt – het vlees in de openluchtslagerij – de electricteit die eens in de twee dagen uitvalt – de heuvels, de dalen – de verkeersagenten op de weg van Kigali naar Butare, mijlenver te zien aan hun helgele hesjes en hun verveelde houding van de hele dag staan.

Alleen de bureaucratie, daar moet ik nog wel heel erg aan wennen. Vanmorgen vier uur in de weer geweest om te proberen 5 euro over te maken op een gemeentelijke bankrekening (voor een zogenoemde “greencard”). Tevergeefs: het ene agentschap van de Ecobank weigerde het geld aan te nemen en over te boeken naar het andere agentschap van… dezelfde Ecobank, 30 kilometer verderop. Discussies hadden geen zin. Terug in de auto – uitzicht op die prachtige heuvels met overal die zwoegende mensen – kreeg ik een flashback: het leek heel veel op zo’n gesprek met een call centre in Nederland, dat maar niet wil begrijpen dat je graag een werkende internet- of telefoonaansluiting wil. Kastje – muur – dat gevoel.

Heel gewoon, dus eigenlijk.




Comments

No comments posted

Your comment


ANTI-SPAM:






Overview