Vakantie



Vandaag zou de school van Miguel en Sandrine (dochter van mijn schoonzusje) weer beginnen. Zelfs Miguel had er zin in en riep al sinds gisteren dat “school leuk is”. Vol goede moed op weg, maar eenmaal bij de poort aangekomen, bleek deze hermetisch gesloten. De schooldirectie had besloten om de vakantie met een week te verlengen. Alleen had ze verzuimd dat aan de leerlingen (of hun ouders) mee te delen. Dus onverrichterzake weer naar huis.

Burundi provincie Karuzi

Burundi provincie Karuzi

De directie valt niet veel te verwijten. De Rwandese regering had de aprilvakantie – die samenvalt met de periode van commemoration, oftewel de herdenking van de genocide – op het laatste ogenblik bestemd voor een herscholing van alle leerkrachten van alle lagere en middelbare scholen. Duizenden docenten zijn in twee weken “op kamp”". Dat wil zeggen, dat ze onderwijs krijgen in het voorkomen van een genocide en vooral hoe zij dat op hun beurt weer moeten overbrengen op al die bloedjes van kinderen die ze in hun klaslokalen onderwijs geven.

Het is typisch Rwandees in alle opzichten. Ten eerste: een missive op het laatste moment. En daarmee bedoel ik ook echt het laatste moment, dus daags voordat de herscholing begint.

Ten tweede een massale heropvoeding van alle leerkrachten in één keer. Het is uitstekend dat genocidaire gedachten en daden uit dit landen worden weggepoetst. Want ze bestaan nog steeds. Zelfs tijdens de herdenking van de afgelopen week – rouwperiode – werd een granaat naar het grootste genocidemonument van het land gegooid, met als resultaat één dode politie-agent en één gewonde. En op een andere plaats reed een automobilist bewust in op een mars van rouwende mensen. Dus wie beweert dat de genocidairs zijn opgehouden te bestaan, neme kennis van deze feiten.

 

Maar anderzijds is een training van tweeëneenhalve week ook bedoeld om al die leerkrachten van al die scholen te hersenspoelen in de geest en discipline van de regerende partij.

 

Julliette, de informaticastudente hier in huis, volgde een zelfde training. Die duurde tweeëneenhalve maand en bevatte ook militaire oefeningen. Een verplicht nummer voor iedereen die naar de universiteit wil. Julliette was er heel tevreden over, want het is goed dat iedereen weet van de genocide en daaraan een eind wil maken, zo verklaarde ze. Julliette is ook een heel getraumatiseerd meisje, juist omdat ze de genocide overleefd heeft (als enige van haar familie). Daarom is het makkelijk om haar te manipuleren en dat is dan ook precies wat er tijdens de training met haar is gebeurd. Het heeft een hoog communistisch gehalte: laat Duizend Bloemen Bloeien van Mao Tsje Toeng (voor de historici onder u). En we weten allemaal dat er toen heel wat bloeide, behalve bloemen. In Rwanda heeft men daar nog niet van gehoord. Maar de hervorming van de mensenmassa tot één volk, één gedachte, één eenheid maakt stevige vorderingen.

 

Ik vertrek morgen naar Burundi, 20 kilometer hier vandaan begint de grens. En begint ook een totaal andere wereld, ook al lijkt Burundi net zo op Rwanda als België op Nederland. Land van de totale chaos en dus van duizend mogelijkheden, duizend problemen en duizend kansen. Een land waar geen gezag heerst maar ook geen vrijheid, waar iedereen zijn eigen gang gaat, ook al is er niets wat aan de gang blijft. Ik hoop jullie op de hoogte kunnen houden de komende weken.




Comments

No comments posted

Your comment


ANTI-SPAM:






Overview