Belgen in Burundi



Sinds donderdag donderen de kanonnen boven Bujumbura. Hier in de stad horen we alleen het lawaai, ‘ s nacvhts vanaf een uur of acht (dan is het hier nacht) tot een uur of twaalf. Het is beangstigend en kalmerend tegelijkertijd. Want hier gebeurt niets in downtown en bovendien werd Bujumbura ook zo opgeleukt tussen 2000 en 2005.Omdat het alweer drie jaar geleden is dat er geweerschoten en oorlogsgekletter te horen was, zijn veel Burundezen maar vooral veel blanken dat alweer vergeten.

Inzet van de strijd is FNL-Hutu rebellen tegen Hutu-regering, een merkwaardige cocktail, maar de FNL is de laatste overgebleven rebellenbeweging in een langsslepend conflict in Burundi. Met geweld wil ze ook een plaatsje in de macht veroveren. Dat wil zeggen: hun leiders willen ook een huis met zwembad,auto met chauffeur, veel geld uit de staatskas en dat alles onder de noemer “we willen meeregeren in het belang van de Hutu’s.” Er zijn onderhandelingen gaande en om die wat voor te jagen wordt er geschoten. Belangrijkste punt van de besprekingen is dat de FNL voorlopige onschendbaarheid verlangt, wat geweigerd wordt door de regering. De FNL heeft namelijk bloed aan haar handen, hetgeen waar is. Maar dat geldt ook voor alle andere partijen in het land, dus het heeft een hoog de pot verwijt de ketel dat ie zwart ziet gehalte.

Enfin, de blanken lees Belgen – hebben sinds vrijdag de schrik in de benen. Vooral op diplomatiek niveau wordt er wat gepaniekeerd. Er worden alarmfases afgekondigd door ambassades, de Duitsers en de Japanners hebben hun staf al ge”evacueerd naar Nairobi en de Belgen halen al hun landgenoten naar een zeer luxe hotel aan het Meer van Tanganyiaka, in spannende afwachting van wat komen gaat.
Johan, een Belgische vriend van mij hier, moest op stel en sprong zijn appartement verlaten ” want dat lag buiten de veiligheidszone”. Om de haverklap rinkelde zIjn mobiele telefoon met nieuwe missives van de veiligheidsadviseur van de Belgische ambassade. Die aan het eind van de dag het volgende fantastsiche advies had: ” Als er wordt geschoten, binnen blijven. Als er niet wordt geschoten, mag je naar buiten.” Wat niet alleen heel erg Belgisch klinkt, maar ook voor veel onnodige paniek zorgt. Je wordt meegezogen in een sfeer van ” help, help”, terwijl je niet meer het initiatief in handen hebt om zelf actie te ondernemen en kloppende informatie te zoeken.

Gelukkig zit ik niet in zo’n afhankelijkheidssituatie. Ik belde een lokale journalist die me verzekerde dat er zaterdagavod geen beschietingen zouden zijn. Om de simpele en even bizarre reden dat al die FNL rebellen Zevende Dag Adventisten zijn, die niet op zaterdag werken… En ik vroeg aan de bus-express dienst Kigali-Bujumbura of hun busritten gewoon doorgingen. Hetgeen het geval was, wat duidt op sein veilig.

Wie echt redenen hebben tot paniek, zijn de Burundezen zelf. Maar die gingen zaterdagavond weer gewoon dansen en hoewel ze door de discodreunen niets konden horen, bleven gevechten gisteravond uit, zoals gemeld door de journalist. En een andere Burundees verzuchtte slechts dit: “De leiders van dit land en de mensen van de FNL die zeggen op te komen voor onze belangen… houden die eigenlijk wel van ons land.” Een pijnlijke vraag, niet alleen omdat er zoveel waarheid, maar ook zoveel woede en wanhoop uit spreekt.




Comments

No comments posted

Your comment


ANTI-SPAM:






Overview