Een nieuwe Rwandese touroperator!



Terug in Rwanda…! Langs de wegen staan zilvergrijs geschilderde tonnetjes op palen, een noviteit, aangebracht tijdens mijn Haagse afwezigheid. Ik weet niet wat het zijn, maar ze lijken op prullenbakken. Dat komt mij wat vreemd voor, zo middenin het landschap en zelfs hier in de heuvelachtige villawijk van Butare.

Ik vraag het aan Julliette, hier in huis. Zij heeft op alles een antwoord. En ja hoor, ze stelt ook nu niet teleur. “Als je een papiertje hebt”, zegt ze. “En je wilt dat weggooien, dan kun je het in die bakken doen.”

Toch prullenbakken dus. Er is zelfs gezorgd voor een heuse vuilnisophaaldienst.

Het bevestigt wederom dat Rwanda het meest aangeharkte, schoongepoetste en opgeruimde land van Afrika is – en misschien wel zelfs ver daarbuiten.

Dat beeld hadden Rene, Kika, Chrit, Chiel en Toos ook. Zij verbleven de afgelopen week namens of voor of met de stichting Maastricht Rwanda dit land. Met het oog op een grootse kunstveiling van een groots schilderij van Chrit in september. En om met eigen ogen de resultaten te zien van de twee vrouwenverenigingen die door de stichting Maastricht Rwanda worden ondersteund.

Ontvangst van vrouwenvereniging Kamazuru voor het Maastrichtse vijftal

Ontvangst van vrouwenvereniging Kamazuru voor het Maastrichtse vijftal

Het quintet was zeer onder de indruk – ik moet dat natuurlijk schrijven omdat ik weet dat ze deze blog zullen lezen. Maar ook als ze dat niet zouden doen, zou ik het noteren. Want in de zeven dagen dat we met hen door het land reisden, vielen ze van de ene verbazing in de anderen. Een opgeruimd land, vriendelijke mensen, fantastische ontvangst, wonderschone natuur. Chrit de schilder vatte dat alsvolgt samen: “Rwanda is niet alleen het land van de Duizend Heuvels, maar ook van de Duizend Schilderijen.” Hij zei het op z’n mestreechs, wat veel mooier en prozaïscher is dan dit platte Nederlands – een taal die sowieso niet bij duizend heuvels past. Maar daarover een andere keer.

Het bijzondere van de reis met het vijftal Afrikagangers (die alleen een ervaring in Kenya achter de rug hebben gehad), was ook dat ik dit land eens van een andere kant leerde kennen. Vijftien jaar lang bezoek ik Rwanda als een journalist, altijd met die argusogen: wantrouwende blik, vragen op de tong, kritische opmerkingen en meer van die beroepsdeformatie. Daar is niets op tegen, zo houden we de samenleving scherp. Maar het ontneemt het zicht op een andere werkelijkheid. Want Rwanda is niet alleen het land van Duizend Schilderijen, maar ook van Duizend Gezichten.

Dus bezochten we de koningshut uit de negentiende eeuw, de vergane glorie en het luikend toerisme aan de palmenboulevard van Gisenyi, de dierenrijkdom van het park Akagera en de shoppingmall in Kigali. En uiteraard de twee vrouwenverenigingen in Kamazuru en Ngororero. De laatsten hadden er alles aan gedaan om de vijf Maastrichtenaren met een onvergetelijk welkom te onthalen.

Ontvangst van vrouwenvereniging Kamazuru voor het Maastrichtse vijftalWildlife in park Akagera.

Ontvangst van vrouwenvereniging Kamazuru voor het Maastrichtse vijftalWildlife in park Akagera.

Het resultaat van deze razendsnelle maar intense Rwandaweek moeten jullie in eerste instantie aan het Mestreechse quintet vragen. Maar ik heb er een prachtig idee voor de toekomst aan overgehouden…: een Rwandese reisorganisatie! Een klein marktonderzoekje onder bestaande lokale reis- en safaribureautjes heeft me de afgelopen dagen/uren geleerd dat er een enorme markt is en dat die niet of slecht wordt bediend.

Waar jaren van kritische journalistiek al niet toe kunnen leiden….




Comments

No comments posted

Your comment


ANTI-SPAM:






Overview