Sinterklaas in Kamazuru



Vanmorgen een originele vorm van gacaca meegemaakt. De volksrechtspraak waarmee Rwanda vooral in de internationale gemeenschap zo’n goede sier maakt. Omdat het een lokale en traditionele manier is om de verdachten van de genocide te berechten. En lokaal en traditioneel zijn termen die bij internationale donoren goed vallen, bovendien klinkt gacaca ook nog wat mysterieus, dus het geld stroomde binnen, samen met de studenten en onderzoekers die het allemaal van dichtbij willen volgen.Maar hierover een volgende keer.Want veel belangrijker was de ceremonie die anderhalf uur later op exact dezelfde locatie plaatsvond als de gacaca. De overhandiging van 160 uniformen voor evenzoveel kinderen. Schooluniformen wel te verstaan, blauwe voor de meisjes, groene voor de jongens. Dankzij de inzet en het geld van de stichting Maastricht Rwanda (http://www.maastricht-rwanda.nl ) kunnen in het kleine dorpje Kamazuru 160 kinderen naar school.

De stichting zet zich daar als vier jaar voor in, met glanzend resultaat. Eerst ging in Kamazuru niemand naar school. Nu iedereen. Enkele tientallen zijn al doorgestroomd naar het voortgezet onderwijs en om die reden verzekerd van een baan, straks. Of een plek op de universiteit (als dat te betalen is…, zie vorige blog, en later meer).Jacqueline en ik zijn bestuursleden van de stichting Maastricht Rwanda en hadden de eer voor Sinterklaas te mogen spelen, door de uniformen te overhandigen. Er is niets mis met Sinterklaas spelen, het is een van de laatst overgebleven personen van onbesproken gedrag in de Lage Landen.Kinderen vinden het fantastisch, en een enorme eer om naar school te MOGEN. Het geeft zekerheid en structuur aan hun bestaan, het bouwt aan hun ontwikkeling en aan hun toekomst.Dus veel gejoel en gelach en plezier, daar gisteren op het dorpspleintje van keien en gras op een van de heuvels van Kamazuru.In schril contrast daarmee was de gang van ons zoontje Miguel (3 jaar) vanmorgen naar de kleuterschool. Een internationale school voor veel verwende blanke en Indische en hele rijke Rwandese kindjes. Miguel zag het misschien om die reden niet zitten en weigerde de klas in te gaan. En toen dat met zachte dwang toch gebeurde, schreeuwde hij het hele gebouw bij elkaar. Maar volgens de schooldirecteur viel het wel mee. Er waren ook “eerstelingen” die in paniek het schoolterrein afholden, bij het aanzien van de discipline waarin ze geacht worden mee te doen.
Tja, het vrije leven eindigt voor je er erg in hebt. En dat is erger dan je je op dat moment kunt realiseren. En later is het daarvoor alweer te laat.
 




Comments

Martin JansenZondag 09 Maart - 11:39 

Proficiat ! Mooie verhalen, die kort en krachtig vertellen wat jullie meemaken. Boeiend ook. Voor het eerste je blog bezocht en ik ben meteen fan geworden. Wens je veel succes en plezier. Vriendelijke groeten, ook aan Jacqueline en Miguel. Martin Jansen


PepijnDinsdag 04 Maart - 20:49 

Mooi stuk. Ontroerend stuk. Wat een ervaringen, wat een indrukken.
Mooie manier om dit te delen.
Misschien moeten we er een boekje van maken.




Your comment


ANTI-SPAM:






Overview