On doit se confirmer



Zaterdagavond kom ik thuis, na een uurtje zwemmen, poedelen in een voor Afrikaanse begrippen toch heel koud zwembad. Het is een uur of zes, het wordt snel donker. In huis brandt geen licht en alleen Scola, onze hulp-in-de-branding (huishouding) is thuis. Zij spreekt kinyarwanda en drie woorden Frans – genoeg om een en ander verstaanbaar te houden.

dansende vrouwen van de vrouwenvereniging in Ngororero – ondersteund door de stichting Maastricht Rwanda.

dansende vrouwen van de vrouwenvereniging in Ngororero – ondersteund door de stichting Maastricht Rwanda.

Om half zeven brandt er nog steeds geen licht – de stroom doet het niet. De stroom doet het hier wel vaker niet, gevolg van gebrek aan megawatts die geen gelijke tred houden met de Rwandese bevolkingsgroei. Ik loop met een pilsje het inmiddels duistere terras op en constateer dat bij de buren wel licht is. Merkwaardig, want stroomgeneratoren zijn hier zeldzaam. Ik kijk op de electricteitsmeter: die staat op nul. Dat betekent: geen stroom. Electriciteit wordt hier vooraf betaald, net zoals in Nederland een prepaid telefoonkaart. Je krijgt na betaling bij een winkeltje/loket een pincode mee, die toets je in en je hebt weer stroom voor de periode waarvoor je betaald hebt.

Iemand is dat hier vergeten. Ik kijk naar Scola (hoewel niet de schuldige in deze). Ze zegt op haar beste Frans: “Courant fini.”
Kijk, daar was ik zelf nu ook al opgekomen.
Maar ik vind het wel typisch Rwandees (misschien: Afrikaans). Er worden hier wel problemen/gebreken geconstateerd. Maar niet direct opgelost. Daarmee wordt gewacht tot iemand anders ze ook constateert en als die ook niets doet, is het wachten op de volgende en de volgende… net zolang tot iemand actie onderneemt en een monteur belt of een prepaid kaart koopt. Een poosje geleden deed onze dvd het niet, ik geef toe het zijn allemaal luxe problemen. Ik constateerde dat en vroeg om een oplossing – lees: reparateur. Toen bleek dat de dvd het al twee weken niet deed en iedereen in huis wist dat. Behalve ik. En pas toen ik om een reparatie vroeg, kwam er beweging.
Toegegeven: dan komt de actie ook heel snel. Op de meest onsociale uren worden kennissen van vrienden van buren benaderd die op dit specifieke probleem de juiste kennis en ervaring hebben. Diep in de avond (die hier gewoon nacht is, al vanaf 19 uur) kloppen mechaniciens aan de deur die vrolijk aan de slag gaan en uren later (het is inmiddels tegen 23 uur) de gebrekkige machientjes weer aan de praat krijgen.

Dat gold ook het internet dat het dagen niet deed. En dat verklaart waarom dit weblog zolang uitbleef. Ik moet bij zulke gelegenheden steeds vaker denken aan het antwoord dat ik als beginnende Afrikareiziher jaren geleden kreeg. Rood aangelopen en blauw uitgeslagen sloeg ik dan weer eens wilde taal uit tegen deze of gene als zus of zo het had begeven. “On doit se confirmer”, was het antwoord. Het wekte niet kalmerend in die dagen. Inmiddels wel. Want alles wordt hier altijd opgelost op een wijze die ik in heel Nederland nog nimmer ben tegengekomen. Alleen… het duurt even. En je moet zeggen dat er wat moet gebeuren. Net zoals je een duwtje tegen een fiets geeft, voordat deze weer gaat rijden.




Comments

BernadetteWoensdag 25 Juni - 10:32 

Hallo Jeroen,
In Nederland is daar een spreekwoord voor: “Geduld is een Schone zaak “.

Groetjes aan Jacky en Miquel

Bernadette




Your comment


ANTI-SPAM:






Overview