Een bekeuring...?



Het moest er natuurlijk een keertje van komen: de confrontatie met de stille macht in Rwanda.
Zondagavond, na een lange rit uit Gisenyi via Kigali richting Butare. Het schemert, pal na de bebouwde kom van de hoofdstad schiet een auto plotseling vanuit de berm de weg op. Ik rem, de automobilist haalt vervolgens een andere auto in, langzaam als een slak. Ik ben moe, geïrriteerd, toeter, duw een beetje en haal dan de twee wagens achter elkaar snel in, snijdt de voorste af.
Dat is allemaal te verklaren maar daarom nog niet goed.

Miguel met zijn grote zus Judith op de markt van Butare.

Miguel met zijn grote zus Judith op de markt van Butare.

De automobilist achter me wordt boos, knippert met de lichten en haalt dan weer mij in, nu wel snel. Hij jaagt met een bloedgang langs alle voorliggers. Ik vermoed al snel waar naar toe: de eerste beste politiepost.

Inderdaad, daar is hij al: hij maant de agenten mij te doen stoppen. Beweert dan op hoge toon dat ik zijn wagen heb geschampt en wijst ter bewijsvoering naar zijn linker voorband. Dat vind ik ridicuul. Als ik al iets geraakt zou hebben, dan moest dat toch zijn wielkast zijn en niet de daarbinnen gelegen band. Er is niets te zien, ik heb niets gehoord, er is dus niets gebeurd.

Maar meneer is niet alleen boos, hij is ook aantoonbaar dronken en bovendien politie-officier. Dat alles blijkt in de daarop volgende minuten, als hij de twee jonge agenten beveelt mij een boete uit te schrijven voor snelheidsovertreding: 50.000 Rwandese francs. De agenten doen wat hun superieur zegt, ook al is hij dronken, is er geen enkel bewijs en bestaat de enige snelheidsovertreding uit zijn eigen racegedrag. Niettemin: zolang de boete niet is voldaan, liggen mijn rijbewijs en de autopapieren op het politiebureau.

‘s Avonds overleggen we in familiekring het gebeurde. We kunnen een klacht indienen bij de superieur van de dronken superieur. Dat leidt tot intrekking van de boete. Maar in Rwanda is men dan nog niet klaar. Integendeel, de dronken superieur zal, eenmaal nuchter, naar andere wegen zoeken om ons dwars te zitten. Dreigtelefoontjes, overbodige aanhoudingen door jonge agentjes die sidderen voor het dronken gedrag van een superieur.

Uiteindelijk blijkt iemand in huis een andere agent van de betreffende politiepost te kennen. er wordt met hem gebeld. Hij belooft te overleggen met de commandant, want na een nacht en een dag uitmondt in een reducering van de boete naar 10.000 Rwandese francs. Minder kan niet, er is immers ook al een administratieve procedure in gang gezet en daaruit schrap je niet zomaar een boete. Hier komen misbruik van macht (= dronken politieman) en formele regelgeving (=boete) bij elkaar. Iedereen moet akkoord zijn en zijn plek kennen en zijn plek bepalen: de bevriende politieman, de politiecommandant, de agent die de bon uitschrijft.

De volgende dag regelt de bevriende politieman persoonlijk dat de boete via de bank en het belastingkantoor wordt betaald: dat is ook de formele procedure. Niet formeel is dat we hem de 10.000 Francs geven om het door politiemensen te laten afhandelen. De autopapieren worden via de lijnbus Kigali-Butare naar ons gebracht – hij wil ons graag een extra autorit besparen…
En de dronken politieman? Kijk hij zal tzt. wel te weten komen dat ik de boete alsnog niet betaald heb. Er wordt geen klacht tegen hem ingediend, maar hij voelt via deze weg dat hij alsnog verloren heeft. Maar omdat er geen klacht op papier staat, kan hij verder ook niets meer ondernemen. De stille macht werkt aan alle kanten.




Comments

No comments posted

Your comment


ANTI-SPAM:






Overview