Een dansfestival



FESPAD betekent Pan African Dansfestival en heet het grootste dansfestijn te zijn van heel Afrika. Gisteravond vond de opening plaats in een stadion van de Vrije Universiteit Kigali, een gloednieuwe campus boven de hoofdstad – gebouwd met geld van een wel heel rijke donor. De weg ernaar toe was bijna tot aan het eind gloednieuw geasfalteerd. Bijna, de laatste kilometers waren slechts dieprood stof, waar tienduizend mensen zich doorheen waadden. Ze strandden allemaal op een dicht hek, waarachter goedgemutste politie-agenten de wacht hielden. De meute zwol aan en drong aan en na enige duw- en trekwerk begaven hek en politiemannen het.

Park Akagera – ook mooi, maar dan zonder muziek

Park Akagera – ook mooi, maar dan zonder muziek

Vervolgens een heuse veiligheidscontrole door military police en daarna mochten we zitten op alweer stoffige en ook houten bankjes. Het dansfestival wachtte op de komst van de First Lady die met zware escorte onder donderend applaus kwam binnenrijden. Spontaan rees de menigte omhoog, zelden zoveel enthousiasme gezien bij de aankomst van een staatshoofd, dat wil zeggen Zijn Vrouw. Ze wuifde een keer minzaam – afgekeken van Beatrix vermoed ik – en ging toen heel ergens beneden vooraan zitten.

Het dansfestival kon beginnen. Natuurlijk was er Dr. Claude, de Frans Bauer van Rwanda. Maar er zongen ook andere artiesten wier naam ik vergeten ben. Het hoogtepunt van de avond was het optreden van het Nationale Ballet. Dat had voor deze bijzondere gelegenheid de traditionele dans vermengd met moderne dans. Het leverde het ballet – toch snel zo’n honderd vrouw/man sterk – een luid boegeroep op van het doorgaans jonge publiek. Dat was kennelijk al vergeten dat de First Lady op de eerste rij zat.

Daarna volgde een speech van de minister van Cultuur – in het kinyarwanda (wat ik niet verstond) en het Engels (wat verder niemand verstond). Toen kwam er vuurwerk – een unicum in Rwanda, waar luide knallen en lichtkogels in een aardedonkere hemel doorgaans associaties opwekken met de oorlog. Ook nu hield een groot deel van het publiek de oren dicht, maar al dan niet met gesloten oren werd er luidkeels geroepen en gejuicht.

Het concert kon eindelijk beginnen – het was inmiddels half tien, en ik zat al viereneenhalf uur zonder eten en zonder drinken. Nergens water te verkrijgen, ik vermoedde een tent waar vocht te koop was, maar het bleek een checkpoint van de groene militaire politie. In het donker en het stof zocht ik mijn weg terug naar de auto. Op het landweggetje bewogen nog steeds duizenden mensen zich naar de ingang, terwijl het concert over een klein uur voorbij moest zijn. Ik worstelde me een driekwartier lang tegen het verkeer in naar beneden de stad in en zag in de bar van het hotel hetzelfde concert live op tv – zonder stof en met brochettes en een fles Mützig voor me op tafel.




Comments

No comments posted

Your comment


ANTI-SPAM:






Overview