Woningnood



Een vriendin krijgt een brief van haar huurbaas. Met ingang van volgende maand is de huur opgezegd. De vriendin schrikt zich het apelazerus. Van de ene op de andere maand dakloos. Een woning vinden is niet zo makkelijk – tenminste niet als je in Kigali woont. Mijn vriendin woont in Kigali.

Het altijd schone binnenland.

Het altijd schone binnenland.

Ze heeft een redelijk goed betaalde baan a 400 dollar per maand bij de nationale omroep. Momenteel betaalt ze 200 dollar per maand aan huur. Daarvoor heeft ze een aardige woning in een aardige wijk Remera. Weliswaar valt in het droge seizoen om de haverklap de watertoevoer uit en is er bovendien in de laatste dagen geen stroom, omdat er internetkabels worden aangelegd en daarvoor heeft de aannemer besloten tijdelijk de electricteit af te snijden. Maar voor de rest: ze woont in de hoofdstad en daarvoor moet je iets over hebben.

Ze rent stad en land af op zoek naar een nieuwe woning. Vooral stad, want als je een baan in de hoofdstad hebt, is wonen buiten Kigali geen optie. Mensen houden hier niet zo van woon-werkverkeer. Ze reizen de godganse dag/week maar heen en weer, maar pendelen van huis in de campagne naar baan in capitool en ‘s avonds omgekeerd hoort daar niet bij. Vandaar dat hier geen files zijn – behalve dan in de hoofdstad, van de ene wijk naar de andere.

Enfin, mijn vriendin vindt dus geen huis. Er zijn wel huizen, maar die zijn Europees geprijst: voor minder dan 700 dollar per maand vind je in Kigali geen woning die voldoet aan minimale standaarden. Minimaal betekent voor mijn vriendin bijvoorbeeld dat ze geen toilet buitenshuis wil en graag een bescheiden badkamertje en een kamertje voor haar zoontje en een woonkamer en een keuken. Kortom een doorsnee doorzonwoninkje.

Kigali wordt herschapen in een nieuwe stad. Het gevolg is dat oude slumpwijken tegen de vlakte gaan – en terecht, de woonomstandigheden voor de bewoners in die buurten zonder water, met een blote electricteitskabel in de open lucht, geen sanitair en veel stof en ongedierte waren erbarmelijk. De bevolking wordt uitgekocht, de armsten krijgen een vervangend stulpje ver buiten de stad en op de plek van de krotten komen paleisjes. De huur wordt ‘geupgrade’naar minimaal 800 tot 1000 dollar per maand, maar je mag ook kopen en dan betaal je hetzelfde aan hypotheek en mag je je na 10 jaar eigenaar of zoiets noemen.

Kigali krijgt een facelift: de nieuwbouwwijken zijn zo weggeplukt uit Amerikaanse tv-series, er komen shoppingmalls, er zijn nieuwe stadscentra voorzien met glaspaleizen en fastfoodketens, kantoortorens enzovoorts enzovoorts. Er is veertig kilometer ten oosten van de hoofdstad zelfs een tweede satellietstad gedacht, waar tzt. de regering zal zetelen: de president heeft er alvast een paleisje laten neerzetten aan de oevers van een idyllisch meer.

Maar voor wie is al dit schoons?

Wie kan er 800 dollar per maand aan huur/hypotheek betalen in een land waar het gemiddeld inkomen nog steeds 400 dollar per JAAR is? Een goede vraag, we zijn driftig op zoek naar het antwoord.

Dat vinden we in het binnenland, waar een huis 10 à 20 dollar per maand kost, een leuk optrekje in de schone lucht met uitzicht op duizend heuvels. Het toilet is buiten, maar daar schijt je minstens zo fijn, er is een keuken met houtskool, wat we in Nederland een barbecue zouden noemen, er is soms electricteit, maar wat moet je met stroom? TV kijken? O ja, maar gaat TV Rwanda niet erg vervelen na een tijd, een week al misschien?

Goed, wie in Kigali wil blijven, moet de consequenties aanvaarden. Veel geld voor een Amerikaanse doorzonwoning, soms stroom, heeeeeel soms water, altijd in de file, lekker veel luchtvervuiling en altijd warm. Volgens de meest recente cijfers verbruikt de hoofdstad 90 procent van de electricteit, terwijl er slechts 10 procent van de bevolking woont. Interessant, zulke statistieken.

Intussen heeft mijn vriendin nog geen huis – er is woningnood in dit land. Tenminste als je veroordeeld bent tot de hoofdstad.




Comments

No comments posted

Your comment


ANTI-SPAM:






Overview