Openbaar vervoer



Kerstmis is over now and wat er rest zijn the days after the nights before. Of zoiets.

Er is in dit land sinds een maand een nijpend benzinetekort. Eén op de vijf stations heeft nog benzine en vaak zelfs dat niet meer. Niemand weet waar hij/zij aan toe is, niemand weet ook de reden van het tekort. In een land van rumours and stories kan alles waar zijn en niets. Het enige dat zeker is, dat de oorzaak ergens in kenya ligt.

Nog een restje feestgedruis.

Nog een restje feestgedruis.

Als een landlocked country is Rwanda voor zo’n beetje alles aangewezen op import en dus komt ook alle brandstof van buiten. Via Mombassa, Dar es Salaam of Eldoret moeten tankwagens duizenden kilometers rijden om in Kigali en Butare te kunnen lossen. Of niet meer in het laatste geval. Ergens is een kink in de kabel gekomen. Volgens de een omdat de benzineprijs de laatste twee maanden als gevolg van de kredietcrisis is gedaald en de Kenyanen toch de oude hoge prijs willen handhaven. Volgens een ander om een tekort te creëren zodat er alsnog een hogere prijs kan worden gevraagd op termijn. Niemand die het echt weet, behalve een directeur van Kobil (de grootste benzinepomphouder van het land) die op een ambassadefeestje aan Jacqueline vertelde dat het allemaal nog veel erger wordt. Maar tja, hij was wat depressief en had al wat drank op, dus of dat waar is, is niet duidelijk.

In ieder geval reizen we dus meer met het openbaar vervoer, dat in Rwanda beter geregeld is dan Veolia. (Oké, daar is weinig voor nodig) Openbaar vervoer=busjes en die busjes rijden op diesel. Merkwaardig genoeg doet het tekort zich namelijk niet voor met diesel, wat veel hypotheses al onderuit haalt. Diesel is namelijk ook in prijs gezakt wereldwijd.

Enfin, openbaar vervoer dus. De busjes van Volcano, Horizon, Sotra en al die andere fraaie namen rijden stipt op tijd en passagiers worden geacht minimaal 30 minuten van tevoren een kaartje te hebben gekocht. Het is heel Europees en dus heel on-Afrikaans, waar busjes normaal gesproken pas rijden als ze vol zitten en dus niet volgens een dienstregeling.

But this is Rwanda man – en hier is alles anders. Afgelopen woensdag wilden Jacqueline en ik terug van Kigali naar Butare met het busje van 13.30 uur. Maar de chauffeur ontdekte dat er iemand in de bus zat met een kaartje van 13.00 uur en dus moest dat eerst tot de bodem worden uitgezocht eer we konden vertrekken. Het gooide de hele dienstregeling in de war want tegen 14.00 uur reden we nog niet. Waarop ik begon te vrezen dat we allemaal niet zouden vertrekken want niemand had een kaartje van 14.00 uur op zak.

Enfin, uiteindelijk reden we – het is me niet duidelijk of het kaartje van 13.00 meemocht, want Rwandezen zijn regelneven.

Op de heenweg werd het tegendeel even bewezen. De chauffeur van Volcano werd aan de kant gezet door een heuse motoragent. Hoewel die uit tegenovergestelde richting kwam, beweerde deze dat het busje de maximumsnelheid had overschreden. Geen radar of laserkanon te bekennen, maar hier geldt het gezag.

Helaas had hij buiten twee passagiers gerekend, waarvan ik achteraf begreep dat het twee Burundese meisjes waren. Burundezen hebben minder op met discipline en regelneven. Ze stapten uit, gevolgd door de gehele bus. En omringd door 21 luid protesterende mensen, gaf de motormuis toe en de papieren terug aan de chauffeur. Die had dat nog nooit in zijn carrière meegemaakt – en bovendien een bon van 25.000 Rwandese francs misgelopen: een kwart van zijn maandsalaris.

Goed tenslotte nog dit. Tante Roos is weer terug in het land. Ze mocht van de Franse Justitie de feestdagen hier doorbrengen. Op het vliegveld stonden enkele honderden mensen te scanderen dat er eindelijk gerechtigheid was en dat de Fransen dit en de Duitsers dat… Ze begrepen niet helemaal dat tante Roos bij de gratie van de goedwillendheid van de Fransen eventjes mocht terugkeren en zich op 10 januari weer moet melden bij de Parijse rechter-commissaris. Het is een gebaar van goede wil maar ook zo neerbuigend dat ik, als ik Tante Roos was geweest, er voor had bedankt.

Bovendien er is nog een reden om te bedanken. Als je de keus hebt de Kerstdagen en Oud en Nieuw door te brengen in de Lichtstad Parijs met feestelijke buffetten en champagne. Of tussen duizend bergen met bananenbier en geitenbrochettes, tja, dan wist ik het wel…




Comments

No comments posted

Your comment


ANTI-SPAM:






Overview