Samengeknepen billen



Gisteren een oudermiddag meegemaakt op de school van Miguel. Van de twintig kinderen die de klas rijk is, verschenen vier ouders. De eerste twee op tijd (waaronder ik uiteraard, domme Europeaan die ook in zo’n situatie niet los kan komen van het spoorboekje), de overige twee een half uur te laat.

De onderwijzeres vond de opkomst niet leuk, maar volgens mij verschilt dat nu niet van Nederlandse ouderavondbezettingsgraden. Ze wist ook niet goed hoe te beginnen. Ik vroeg daarom maar wat er op een schoolmorgen eigenlijk gebeurt. Ze veerde op, pakte een dikke stapel volgeschreven papieren, waar het pedagogisch program op stond. Niet mis: elke dag een thema, dat aan de hand van vaste activiteiten op vaste momenten van de morgen wordt uitgevoerd. Elk kind heeft een eigen ordner, waarin de kleurplaten, tekeningen en wat dies meer zij worden opgeborgen. Zo wordt de ontwikkeling individueel gevolgd.

Eigenlijk was ik wel wat verbaasd, in de goede zin van het woord (ik kan niet op het echte woord komen) over de aanpak.

Miguel op zijn eerste schooldag, 5 seconden voordat hij hartverscheurend in huilen uitbarstte. Ook erg on-Rwandees. Huilen doe je murmelend. Of beter: niet.

Miguel op zijn eerste schooldag, 5 seconden voordat hij hartverscheurend in huilen uitbarstte. Ook erg on-Rwandees. Huilen doe je murmelend. Of beter: niet.

De vergadering murmelde verder. Met murmelen bedoel ik dat er zachtjes gepraat werd, over en weer. Rwandezen praten niet luidkeels en verheffen hun stem zelden. In vergaderingen zitten ze lang zwijgend tegenover elkaar, te wachten op… tja waarop eigenlijk?

Iedereen zit hier in een houding van samengeknepen billen. We zouden denken dat iedereen zich ongemakkelijk voelt in zo’n murmelende en dan weer stille atmosfeer. En volgens mij is dat voor Rwandezen niet anders. Alleen, ze weten niet hoe het anders moet. En kan.

Mijn vragen konden dat ook deze oudermiddag niet veranderen. Een muzungu, tja, die stelt nu eenmaal hardop vragen en plaatst af en toe een kritische noot. Maar dat is een muzungu en zo zijn wij Rwandezen niet.

Dus na een uur werden we uit het klaslokaal bevrijd, nadat de directeur nog had gezegd dat de kinderen ‘s morgens bij aanvang van school wel op tijd moesten zijn. Ook zij die met de taxi (!) werden gebracht. Maar zoals gezegd, hij zei dat niet. Hij murmelde het in een moeizaam Frans.

Niettemin stond er de volgende morgen een non aan het hek om iedereen die daar na 08.00 uur aankwam terecht te wijzen.




Comments

No comments posted

Your comment


ANTI-SPAM:






Overview