Wij gaan weer naar school



Sinds een week is het schoolseizoen weer begonnen – dat loopt hier immers parallel aan een normaal jaar, dus van januari tot en met december. Overal langs de wegen lopen tienduizenden in groen en blauw gestoken kinderen op weg van en naar hun klaslokalen.

Dansen in het binnenland.

Dansen in het binnenland.

Toch is het aantal kinderen op de weg de helft kleiner dan vorig jaar, hoewel het aantal leerlingen niet verminderd is. Rara hoe kan dat? Dat heeft alles te maken met het educatief en pedagogisch inzicht van de hoge dames en heren in Kacyiru, de regeringswijk in Kigali. Zoals eerder gemeld is met ingang van 1 januari het Engels een verplicht vak, sterker nog anclofoon heeft francofoon verdrongen – een politieke maatregel die uiteindelijk zal leiden tot een nieuwe tweedeling in de samenleving en misschien ook wel dat doel heeft, in this country you never know reality or truth.

Goed, geen van de leerkrachten kan Engels. Onlangs was ik hier thuis getuige van een les Engels die de onderwijzeres van Sandrine aan haar leerling gaf. Daarbij legdze uit dat ‘l’exterieur’ in het Engels ‘oetsied’ heet en “l’interieur” heette dus “iensied“; voor de minder fonetici onder u: ze bedoelde Outside en Inside. Dit pijnlijk gebrek aan Engels bij het eigen personeel weerhoudt de scholen er niet van bijvoorbeeld het vak rekenen in het Engels te geven. Met als gevolg dat kinderen die slecht zijn in rekenen nu dubbelslecht worden omdat ze beide vakken immers niet beheersen. Erg consequent in het uitbannen van het Frans zijn de scholen evenmin: het vak Engels wordt gegeven aan de hand van vertaalde woorden Frans….

Zucht.

Het ergste moet nog komen. Op straat loopt de helft van het aantal leerlingen die er hoort te lopen omdat kinderen tegenwoordig hetzij ‘s morgens dan wel ‘s middags les hebben. Ze hebben dus gewoon de helft minder les dan voorheen voor hetzelfde geld, dat wel. Leerlingen worden geacht om ‘s morgens thuisstudie te doen in…. Engels.

Maar dat is niet de werkelijke reden van het halveren van de lessen. Het Rwandese schoolsysteem gaat over op wat de Engelstalige buurlanden (Uganda, Kenya, Tanzania) al sinds decennia hebben: een basisschool heeft daar geen 6 klassen zoals hier, maar 9. Rwanda, dat zo dolgraag anclofoon wil spelen, doet dat dus na. Maar er is geen plek op de basisscholen voor 7,8 en 9 en dus worden de klaslokalen deels ontruimd om daar aan die groepen les te geven.

Het toch al niet zo hoog aangeschreven onderwijs in dit land, dat ICT als topprioriteit heeft gekozen, daalt daarmee dramatisch. Over 5 jaar spreekt niemand meer Frans of Engels en is rekenen een wonderlijk iets voor uitzonderlijk begaafden.

Ik weet dat het allemaal wat cynisch en negatief klinkt. Maar ik schrijf gewoon op wat hier gebeurt.




Comments

No comments posted

Your comment


ANTI-SPAM:






Overview