Verhuizen



Wij gaan verhuizen. Rondom mij is een berg van koffers, tassen en dozen, rijp om te vertrekken van Butare naar Kigali. Dingen kunnen heel snel gaan hier. Vorige week een huis gevonden, daags daarop contract getekend, het andere huis opgezegd en morgen vertrekken we.

Nog even Butare.

Nog even Butare.

Met enige tweeslachtige weemoed neem ik afscheid van de universiteitsstad die geen stad is. Butare is een agrarisch dorp waar om historische reden een universiteit zit. Het dorp heeft zich nooit ontwikkeld. Of ik kan beter zeggen: heeft zich nooit kunnen ontwikkelen.

Dat geldt zeker sinds de nieuwe leiders dit land besturen. Kigali, evenmin een Afrikaanse stad met veel suburbs, krottenwijken etc, krijgt van het huidige regime alle aandacht. Dat is heel veel en daarom blijft er voor de rest van het land niets over. Kigali heeft alles: macht, rijkdom, veel bankgebouwen en twee golfbanen, en vier disco’s. En daar woont de elite die dit land bestuurt en nog rijker maakt om te beginnen dichtbij huis, dus de eigen portemonnee.

Goed, tot zover is er niet zoveel aan de hand. Maar wie Kigali verlaat komt al snel in het niets terecht. Niet qua omgeving, niet qua mensen, qua sociale rijkdom. Wel als het gaat om materïële rijkdom, om de resultaten van de ontwikkelingshulp. Las gisteren in De Standaard dat Rwanda afstevent op een nieuwe uitbarsting door de tweedeling in het land. Kweenie of dat dat al te ver gegrepen is, in ieder geval is er wel sprake van een tweedeling.

Wij dragen daar op onze manier aan bij. Omdat in Butare geen goede school meer is, en de winkelvoorzieningen achteruit hollen zodat je zelfs voor een fatsoenlijk broodje naar de hoofdstad moet, om dat soort simpele dingen – daarom gaan steeds meer mensen die zich dat kunnen permitteren en die aan dat soort zaken belang hechten naar de hoofdstad,. Een soort brain- and money drain richting capital. Het gevolg is dat dorpen als Butare nog minder mensen hebben die bereid en in staat zijn zich enige luxe te kunnen permitteren en dat er nog meer voorzieningen dichtgaan of niet openen. Een spiraal neerwaarts. Uiteindelijk leidt dat tot een groot agrarisch gebied op duizend heuvels rond Kigali. Met de hoofdstad als lichtpunt in het midden.

In Kigali zelf wordt volop gebouwd en dat op plekken waar eerst de armste mensen wonen. Die moeten gaandeweg vertrekken. Ze krijgen officieel vervangende huisvesting. In de praktijk is de niet altijd de werkelijkheid. Maar belangrijker is dat er in de hoofdstad zo bewust gestreefd wordt naar een bepaalde eenzijdige samenlevingsopbouw, met Engels als voertaal en donoren naast de deur die voor de voeding zorgen. Een woning onder de 500 dollar is moeilijk te vinden – maandbedrag en dat in een land waar het gemiddeld inkomen 500 dollar per jaar is.

Ik kan het vanaf morgen allemaal live gaan beschrijven.




Comments

No comments posted

Your comment


ANTI-SPAM:






Overview