Dorpstraat – Ons Dorp



In Butare wonen misschien vijf expats en sommigen wonen daar al heel lang – ze zijn eigenlijk meer inpats. Je komt elkaar tegen bij de super van de Libanezen Matar en je zegt goedendag en je drinkt een kop koffie op het terras van Ibis en je zegt Hallo, hoe gaat het – in het Frans doorgaans en soms in het Engels en er zit zelfs een Nederlandse ingenieur, al 25 jaar lang en daar zeg je dus Hallo tegen in het Nederlands. Hallo is een internationale groet, alleen de uitspraak verschilt hier en daar.

Zwembad Umubano, epicentrum van het expat plezier.

Zwembad Umubano, epicentrum van het expat plezier.

In Kigali is voor Rwandese begrippen een hele grote expat-gemeenschap. Die heeft geen weet van de expat microscopische wereld in Butare – vandaar dat we ook fijn werden vergeten bij de uitnodiging voor Sinterklaas en Koninginnedag – en als er straks weer geëvacueerd moet worden, vrees ik het ergste voor alle blanken die buiten het zicht van de Kigaliaanse expatblik wonen.

Maar hoe groot die expat gemeenschap in Kigali ook mag zijn: je komt elkaar de godganse dag tegen. Omdat de plekken waar de expat zich beweegt nogal beperkt in aantal zijn. Het episch centrum is de wijk Kaciyru, waar wij aan de zelfkant wonen: een wijk met de werkwoning van de president, bijna alle ambassades, ministeries en het belangrijkste hotel Umubano – waar op zaterdag en zondag de expat gemeenschap zich op de tennisbaan en in het zwembad en in de fitnesszaal beweegt. Letterlijk – soms.

Dan is er La Galette, de Duitse supermarkt met echt brood en vers duur vlees – niet in Kaciyru, maar niettemin ook een trefpunt voor blank vlees. Er is een heus hoekje ingericht voor Duitsers dat wij de ‘nazicorner’ hebben gedoopt: een variant op de ‘academische corner’ van hotel Ibis in Butare. De overeenkomst is dat er in de academische corner inderdaad academici zitten en in de nazicorner getrouwe kopieën van skinheads – zij het wat belegen in leeftijd.

Ook belangrijk voor expats is Cercle Sportif, een complex met zwembad, tennisbaan en nog wat recreatief geneuzel, op de rand van Kiyovu. En tenslotte, in het hart van de wijk Kiyovu (zeg maar het Kaciyru van het vorige regime, dus waar vroeger alle ministeries, ambassades e.d. zaten – nu is er alleen de woning van de huidige president en de ironie wil dat de vroegere president nu juist niet in Kiyovu woonde) – goed tenslotte dus: de Belgische school, of om het offciieel te zeggen Ecole Belge de Kigali. Ook dat is een trefpunt van blanke dames en heren.

Onder hen relatief veel Nederlanders – toch snel een 50 families schat ik – doorgaans van diplomaten en NGO-afkomst. Niet het prettigste volk om mee samen te zijn. Waar in Butare Hallo tot de minimale omgangsvormen behoorde, volstaat men hier met een hoofdknikje. Ook al kom je elkaar dus de godganse dag tegen op al die micro-plekjes die ik zojuist noemde.

Kigali heeft veel weg van Dorpstraat – Ons Dorp. Met dat verschil dat mensen doen alsof het hier een metropool is – althans blanke mensen. Ik ken een diplomate van de Nederlandse ambassade die met pijn in haar hart naar Den Haag verhuisde (omdat een vette promotie bij Buitenlandse Zaken zulks verlangde): ze had het toch zo fantastsich naar haar zin gehad in de hoofdstad van dit land (daarbuiten kende ze het landschap slechts vanuit haar diplomaten four wheel drive). Ik heb een beetje te doen met dit soort mensen. Want Den Haag, dat de helft aan inwoners heeft van Kigali, heeft tienmaal zoveel te bieden op het gebied van cultuur, natuur, multiculturele omgangsvormen, sport en varianten op uitgaan dan deze Rwandese metropool.

Het epicentrum van Rwanda bezit niets. Ik herinner me een middag, een week of 6 geleden: we zaten aan het zwembad van Umubano tussen twee afspraken in en vroegen ons af: Waar zullen we even heengaan? Een park, een dierentuin, een mooi uitzicht, een leuk terras, een bibliotheek, een plek om een krant te lezen, een slenter en luierplaats? Wat we ook bedachten, er was niets wat ook maar in de buurt kwam. Zoals ik al eerder heb geschreven: vier disco’s, dat is het uitgaansleven van deze stad – en die gaan pas om 00.00 uur open tot 06.00 uur – en dat is nu precies de tijd waarop ik doorgaans even wil slapen.

Dorpstraat – Ons Dorp, maar zelfs zonder de Brink…




Comments

No comments posted

Your comment


ANTI-SPAM:






Overview