Investeren in de toekomst



Ons huis zit vol met mensen. Vooral veel vrouwen, een gevolg van het feit dat Jacqueline hier zes weken eerder arriveerde dan ik en dus als pioniermaker een grote schare dames om zich heen verzamelde.
Eén van die dames is een 21-jarige studente, ik noem maar voor het gemak Julliette, dan weten jullie dat ze zo in ieder geval niet heet. Julliette brengt de dag horizontaal door op een van de sofa’s, voor de televisie. daar bekijkt ze afwisselend de meest tandenverwoestende suikerzoete liefdesdrama’s en bloedspetterende geweldfilms.
Julliette is studente aan de Nationale Universiteit van Rwanda, een instituut met een imposante koloniale campus, die we vanaf ons huis op de heuvel aan de overkant kunnen zien liggen. Julliette studeert informatica. Dat wil zeggen: dat is de bedoeling. Maar sinds het begin van het Academische jaar, dat hier in januari van start gaat, heeft ze één week college gevolgd. Sindsdien is ze thuis. Noodgedwongen, er zijn geen docenten. Trouw belt ze elke morgen met de ‘chef du faculté’, in de hoop dat ze weer aan de slag mag. Maar helaas, het wordt weer een dagje tv op de bank.
Julliette betaalt voor deze academische opleiding 1.2 miljoen Rwandese francs per jaar, omgerekend ruim €1600,=. Natuurlijk betaalt ze dat niet zelf, er is geen student die zo’n bedrag kan ophoesten. Het gemiddelde inkomen in Rwanda is, zo heb ik eerder verklapt, €350,= per jaar. Er zijn geen beurzen, die zijn afgeschaft toen het collegegeld vorig jaar van het toen al exorbitant hoge bedrag van 300.000 Rwandese francs (bijna €400,=) werd opgehoogd naar het hierboven geschetste. Ook werd Julliette met gelijke datum uit haar studentenkamertje op de campus gezet, een spaanplaten kippenhok van drie bij drie meter, dat ze deelde met drie andere studenten. Ze moest plaatsmaken voor een nieuwe lichting eerstejaars. Die krijgen een stoomcursus Engels in het kader van de anglovisering van dit van origine Franstalige landje. Daarna is het maar de vraag of de echte studie van start kan.
De vraag wie er dan wel kunnen studeren, is niet makkelijk te beantwoorden. Kinderen van hele rijke ouders bijvoorbeeld. Die zijn er ook, maar niet veel. En er is een speciale organisatie die beurzen verstrekt aan weeskinderen van de genocide. Zoals Julliette. Maar Julliette heeft weliswaar in de genocide haar ouders en broers en zusters verloren, voor deze organisatie Students Financing Authority Rwanda (SFAR) is ze nog niet wees genoeg.
Het verhaal gaat dat vooral kinderen van ministers van de beurs van SFAR profiteren. Een bizar verhaal, want dat zijn geen weeskinderen en al helemaal niet minvermogend. Het is zo bizar dat ik het maar eens naga, want in dit land is het bizarre nog niet bizar genoeg. Een four-wheeldrive van SFAR haalt elke dag een kindje op van Miguels school. Van de prijs van deze enorme Toyota Landcruiser kunnen minimaal dertig studiebeurzen worden betaald.
Van Julliette bijvoorbeeld. De studente informatica, heb ik zojuist geleerd een email via Yahoo te schrijven en morgen zullen we met haar de werking van Word doornemen…




Comments

No comments posted

Your comment


ANTI-SPAM:






Overview