Straatbiljart



Honderd meter lopen van ons huis begint de echte Afrikaanse wereld – die geuren, kleuren, geluiden die doorgaans niet bedoeld zijn voor bazungu. Niet omdat die dat niet zouden willen ruiken, zien en en horen, maar omdat de Grote Leider dat niet bij het imago van zijn Singapore op de Duizend Heuvels vindt passen.

Feestdag op de Ecole Belge

Feestdag op de Ecole Belge

Zes jongentjes hebben een stukje spaanplaat ter grootte van een krantenpagina op een schraag van plankjes gespijkerd. Op de rand van dat spaanplaat liggen enkele bakstenen. Met een stokje en enkele steentjes spelen de jongens straatbiljart. Als de zon schijnt op de onverharde weg en als het regentje onder het afdak van een nog niet afgebouwd huis. Creativiteit in een notedop, gegarandeerd voor uren speelplezier.

Vanaf het balkon van ons huis heb ik een prachtig uitzicht op de heuvel tegenover ons – zegmaar aan de andere kant van het dal. Van links naar rechts zie ik aan de voet van de berg een reeks huizen voor de middleclass, dat wil zeggen eenvoudige lemen en bakstenen optrekjes met drie kamers + salon, een schuin golfplaten dak en een stukje land erom heen.

Hoe hoger we de berg op gaan hoe kleiner de huisjes, hoe meer rook en bush.

Meer naar rechts, aan de andere kant van de berg, ligt de villawijk voor de upperclass. Rijen exact eendere bakstenenwoningen, die een fotokopie zijn van een gemiddelde Amerikaanse suburb – een Vinexwijk à la Bush. Die wijk rukt langzaam naar links op. De kleine lemen optrekjes verdwijnen in ras tempo: dagelijks zijn er een paar gesloopt en de resten van de aardbodem verdwenen. Het is een triest gezicht. Niet alleen vanwege het vooruitzicht wat komen gaat: nog meer Amerikaanse suburbs voor upperclass. En ook niet omdat daarmee de lower class en zelfs de middle class letterlijk van de berg af wordt geduwd en uit de hoofdstad wordt gemeden. Maar ook omdat al die ruïnes erg doen denken aan de dagen net na 1994 toen het geweld en de razernij honderdduizenden woningen in puin legde. De oorzaak mag nu geheel anders zijn, het gaat immers om vernieuwing en vooral ‘upgrading’ van de stad: het beeld is exact hetzelfde.

Nog schrijnender is dat in wat vroeger de wijk Kiyovu-beneden heette. Ter onderscheid van Kiyovu-boven, de villawijk met ambassades, grote NGO’s en de residentie van de presidentie was Kiyovu-beneden het rijk van gauwdiefjes, straatschoffies, kleine handelaars, prostituees en de rest van de randen van de samenleving. Een half jaar geleden bulldozerde een aantal machines Kiyovu-beneden geheel plat – wat restte was een desert tegen een heuvel. Nu staat er een heel groot bord met daarop een door een ongetwijfeld Singaporiaanse architect keurig in het gelid ontworpen reeks wolkenkrabbers en torenflats. En de aanprijzing in het Engels dat U deze kans niet mag katen lopen: koop nu deze prachtige optrekjes, ook al zijn ze dan nog maar virtueel. Volgens recente cijfers die ik net heb ingezien leeft 56,7 procent van de Rwandese bevolking onder de armoedegrens, dwz. van minder dan een dollar per dag. Voor hen zal dat billboard niet bedoeld zijn.

Dat is voor diegenen die de afgelopen maanden fijn hebben geprofiteerd van de enorme grondspeculatie en de daarmee verband houdende enorme winsten die Kiyovu beneden hebben opgeleverd: grond kopen voor een habbekrats en verkopen voor goude bergen. Poker in het groot.

Geen plek meer voor jongens met een straatbiljart…




Comments

No comments posted

Your comment


ANTI-SPAM:






Overview