Terug in het beloofde land



~~De vraag hoe het is om na bijna twee maanden weer te mogen terugkeren in het beloofde land met duizend heuvels, moet ik met gemengde gevoelens beantwoorden. Daags na aankomst sprak ik een landgenoot die het als volgt verwoordde, maar dan in omgekeerde volgorde. ‘Er valt bij mij altijd een last van me af als ik weer in Nederland ben.’

Ik kan hem goed volgen: hier heerst namelijk een beklemmend gevoel, iets ongemakkelijks. Alsof er voortdurend iemand over je schouder meekijkt en je op elk moment kan corrigeren. En dat is natuurlijk ook zo. Het begint al in het vliegtuig en het laat je niet meer los tot je weer in het vliegtuig zit, maar dan op de terugweg.

Niet elke expat heeft hier last van. Er zijn gelukkigen onder ons die frank en vrij, naïef als een onbeschreven blad door dit land zwieren – doorgaans mensen die hier maar kort zijn of in omstandigheden en een omgeving verkeren waarin ze weinig lokaal volk tegenkomen. Dat laatste denken ze tenminste, zij lopen eigenlijk nog meer risico omdat ze niets doorhebben. Zalig zijn de onschuldigen, totdat blijkt dat de telefoon wel afgeluisterd wordt, de email gecheckt, de gangen in de stad gevolgd en geregistreerd.

Wie het wel weet, zoals ik, die voelt zich misschien wat minder makkelijk, hoewel het vanzelf weer wegzakt na een poosje, maar weet wel wat hij wel of niet moet zeggen, mailen, schrijven – denken gaat nog net, maar niet hardop.

Goed, dit geconstateerd en genoteerd hebbende: ik moest weer even wennen aan het verkeer in Rwanda. Rwandezen rijden, zoals de meeste Afrikanen, allerbelabbertst, wat ze niet echt kunnen helpen omdat rijlessen op een parkeerplaats bij de kerk plaatsvinden en je na betaling van een somme geld een rijbewijs krijgt. Het verschil met andere Afrikanen is dat Rwandezen rijden met een broek vol schijt van angst, dat ze compenseren met een arrogantie alsof ze elke zondag vooraan in de kerk mogen zitten. Misschien wel diezelfde waar ze rijles gehad hebben.

Verder: het kabinet is weer eens gewisseld, ik geloof de dertigste keer in vijftien jaar. Er zitten nog meer haviken op essentiële posten en sommige ministers hebben al na een half jaar (de vorige wisseling) het veld mogen ruimen, onder wie de minister van buitenlandse zaken. Het leukste van zo’n wisseling is het commentaar in de pers: wie een half jaar geleden nog bewierookt werd binnengehaald, wordt nu zonder omwegen en vaak ook zonder argumenten bij het grof vuil gezet. Het houdt de boel wel fris; misschien kan Nederland hier van leren: omgekeerde ontwikkelingssamenwerking. Wie niet meedoet, verdwijnt, zonder omhaal, geen excuses

Tot slot: recent heeft Rwanda de banden met Frankrijk weer aangehaald. Dat lag in de lijn der verwachting. Nadat de Franse justitie onder druk van de Franse politiek een schijnarrestatie uitvoerde met de chef protocol van de eerste meneer van dit land, er vervolgens een schijnprocedure volgde, arriveerde de schijngearresteerde recent weer op vaderlandse bodem. Daarna stond niets meer in de weg om de Franse eer te redden. De Fransen meenden daarmee Rwanda weer in het Franse kamp te hebben gehaald. Maar ook hier weer veel naïviteit: daags na de aankondiging dat Frankrijk en Rwanda hun diplomatieke banden hadden hersteld, maakte de Rwandese regering bekend dat ze per 1 december was toegetreden tot de Britse Commonwealth…!

Ze mogen arrogant zijn hier, maar ook heel sluw en diplomatiek gewiekst. Weer volledig terug in de internationale wereld, de Fransen in hun hemd en zij dubbel hun zin. Beter dan menige Westerse diplomaat. Maar ja, die behoort doorgaans tot de hierboven genoemde categorie der onschuldigen.




Comments

No comments posted

Your comment


ANTI-SPAM:






Overview