Een huis vol



Wie in Nederland rond zes uur ‘s avonds bij buren/kennissen/vrienden/familie langsgaat, maakt grote kans dat hij/zij te horen krijgt: “Kun je straks terugkomen? We zijn nu aan het eten…”

Maar ja, dat is Nederland (neder=laag, wat verschillende betekenissen heeft). In Rwanda bijvoorbeeld eet iedereen mee, juist als je om zes uur ‘s avonds langskomt. Dat is zo volstrekt normaal, dat er altijd extra borden op tafel staan of komen. En hoewel ik in een van de armste landen van de wereld woon, is er voor iedereen altijd wel te eten. Samen delen, heet dat.

Huis op de heuvel in de onverlichte en onverharde villawijk van Butare.

Huis op de heuvel in de onverlichte en onverharde villawijk van Butare.

Zo gaat dat ook met overnachten. Er is altijd een bed, of er zijn meerdere bedden en als er geen bedden zijn, dan slaapt de gast bij iemand die al een bed heeft. Tenminste, dat is de gewoonte onder vrouwen en hoewel Jacqueline zegt dat het ook bij mannen gebeurt, heb ik dat zelf nog niet ondervonden, in ieder geval niet lijfelijk. Samen slapen is net zo gewoon als samen wonen, samen eten, samen zijn. Zoek er niets achter, iets wat we in Nederland wel zouden doen.

Het huis waar wij wonen is zelfs voor Europese begrippen groot. Het bestaat uit cement en beton: de muren, het plafond, maar ook de vloeren. Die zijn rood geverfd, een soort alternatief van vloerbedekking. Dat is niet alleen veel te duur, het heeft ook niet zo veel zin met al de modder die rond ons huis ligt. Wie vanaf het centrum van Butare, universiteitsstad van Rwanda, naar ons stulpje wil, loopt over twee kilometer onverharde weg, vol keien en gat, bij regen vol modder en diepe bandensporen. Heen is berg af, terug bergop. Hoewel aangeduid als de villawijk, is er geen straatverlichting (wel lantaarnpalen, maar die doen het niet).

Huis op de heuvel in de onverlichte en onverharde villawijk van Butare.Miguel doet pitstop op de weg naar school

Huis op de heuvel in de onverlichte en onverharde villawijk van Butare.Miguel doet pitstop op de weg naar school

We hebben thuis warm en koud stromend water, tenminste als de electriciteit niet uitvalt of als er genoeg druk op de waterleiding staat. Soms zitten we in het donker, met kaarsjes, ik realiseer me dan dat nutsvoorzieningen niet vanzelfsprekend zijn en ook niet altijd nut hebben. Wel romantisch en erg Afrikaans, die kaarsverlichting en vroeg naar bed. Er zijn zes slaapkamers en drie badkamers, maar bij twee is warm water nimmer gegarandeerd. Onze keuken heeft twee ovens, waaronder een magnettoncombi, maar ik ben doende de werking van dit apparaat uit te leggen aan onze kok.

Onze kok? Ja, we hebben een kok en een meisje dat het huis schoonmaakt en ‘s nachts komt er een nachtwacht. Het is luxe, ik geef het toe, het maakt ook lui. Maar het is niet decdadent, zoals dat in Europa wordt gezien. Er zijn immers geen vaat- en andere wasmachines. Bovendien is het werkgelegenheid. Sterker nog, als je als rijkere Rwandees of Europeaan (die zijn altijd rijk) geen personeel aanneemt, wordt dat gezien als onsociaal. En zoals ik al in het begin van dit blogje heb gemeld, deze samenleving hier is zeer sociaal. Waarover later meer.




Comments

No comments posted

Your comment


ANTI-SPAM:






Overview