In het vliegtuig naar Rome briefde ik hem nog een keer vlug: Giorgia Meloni, zeker hij kende haar nog van de Europese Top een maandje geleden, het had direct geklikt tussen die twee. Trotse leidster van Italië, neofascistische politieke denkbeelden, maar daar moeten we het niet te veel over hebben. Extreem traditioneel katholiek, zoals je ze tegenwoordig nauwelijks nog tegenkomt. Ook niet zo belangrijk. Tegen abortus, tegen gender, allemaal niet interessant nu, het leidt af.
Tegen immigratie, daar moet het over gaan Mark. Zeker nu, met de beelden van die 72 dood aangespoelde lijken op het strand bij Steccato di Cutro. Vergeet de naam Mark, het gaat om het beeld. Kijk er geschokt bij, schudt meewarig het hoofd, net als Meloni. Giorgia denkt erover zoals jij, sterker nog, ze zegt het net als jij: “We moeten de mensensmokkel doden”. Mooie beeldspraak Mark, hou dat vast.
Je krijgt natuurlijk vragen over wie hiervoor verantwoordelijk is. Vooral benadrukken dat het de mensensmokkel is. En vergeet niet te zeggen dat de reddingsschepen van de NGO’s daaraan ook bijdragen. ”Veerdiensten voor migranten”, goed zo, dat zijn de juiste woorden Mark, hou dat vast.
Ga ook de inhoud uit de weg Mark. Daar heb je geen verstand van dus dat is glad ijs. Niet praten over gezamenlijke verantwoordelijkheid van opvang en spreiding van vluchtelingen in heel Europa. Laat migratie vooral politiek klinken. Rechts politiek, zeker, dat gaat wel lukken met Meloni, sorry Giorgia.
Dus terugduwen – maar vermijd het woord pushbacks. Verantwoordelijkheid ligt elders, ver weg. “We gaan samen naar Afrika”, zei je. Goed plan, vooral omdat dat ver weg is. En verzin maar een mooie reden voor jullie honeymoon: “We zouden dat dan namens Europa doen. Daar zitten dan alle handelsdingen in en ontwikkelingsrelaties en van die dingen.’
De foto’s en de statements na afloop van het tête à tête in het Palazzo Chigi – dat marmer was nog eens wat anders dan het verregende baksteen van het Torentje – waren fantastisch. Pas volgende keer een beetje op dat het niet te romantisch wordt he. “We hebben ook lol om samen te werken,” was op het randje Mark.
In het vliegtuig terug zei je tevreden: “We sluiten deals met die Afrikaanse landen, zoals we met Turkije hebben gedaan.”
Turkije… ik wist dat ergens iets niet klopte. Voorzichtig zei ik: “Die gezonken boot Mark…”
“Welke?”
“Bij het strand van Steccato di Cuto…”
“???”
“Die boot, ze zat vol met Syriërs, Afghanen, Iraniërs. Mensen die recht zouden hebben op asiel.”
“Ja… en… Eric zegt dat Ter Apel vol is…”
“Tuurlijk, dat is ook allemaal niet belangrijk. Maar die boot kwam uit Turkije, uit Izmir om precies te zijn.”
“Giorgia…”, hoorde ik naast me verliefd mompelen.
“Als die boot uit Izmir kwam Mark, wat is zo’n deal met Turkije dan eigenlijk waard? En waarom wil je dan ook nog naar Afrika…?”