Turkije drama
Na uren van tergende onzekerheid verneemt Mustafa dat zijn vrouw en dochters de aardbeving hebben overleefd, als door een wonder. Hun huis wordt verpulverd, ze bivakkeren in hun auto. Mustafa haalt opgelucht adem. Maar realiseert zich dan dat hij hier zit en zijn geliefden daar. Hij kan hen spreken en soms zien via videobellen, maar dat maakt de pijn de onmacht en de woede alleen maar erger.
Mustafa wil wat iedere echtgenoot en vader in zo’n situatie wil. Hoe kan hij zijn gezin zo snel mogelijk naar hier krijgen?
Niet.
De procedure gezinshereniging sleept zich voort alsof de wereld niet hevig heeft geschud en getrild. Alsof er op vier uur vliegen vanaf hier geen miljoenen mensen in tenten hokken, de winterse vriestemperaturen trotserend. Mustafa belt en smeekt de IND, maar stuit op voicemails, keuzemenu’s en, als hij eindelijk een menselijke stem door de hoorn hoort, bureaucratische kastje-muur verwijzingen. Er is een wereld van bevingen en een wereld van regelgeving. En dat willen we graag gescheiden houden.
Mustafa is niet alleen, er zijn duizenden Turkse landgenoten die handenwringend en tranen bedwingend autoriteiten tot bewegen trachten te krijgen. Al die duizenden smeekbedes hebben uiteindelijk effect, zo lijkt het. Wopke, de man van Buitenlandse Zaken én visa, zegt te zoeken naar een oplossing. Overigens pas nadat Belgie en Duitsland al een geste hebben gedaan naar hun Turkse landgenoten.
Mustafa krijgt hoop, want een antwoord, Hij mag zijn vrouw en dochters uitnodigen door een Schengen visum van maximaal 90 dagen aan te vragen. Met voorrang. De crux zit in het laatste zinnetje, want voor de rest moet Mustafa aan alle normale voorwaarden voor een visumaanvraag te voldoen.
Om die voorrang te krijgen moeten vrouw en dochters zich melden bij het dichtst bij zijnde consulaat. Dat is helaas door de aardbeving verwoest. Het daarop volgende ligt 2000 kilometer verderop, De wegen en treinverbindingen zijn verwoest, het vliegverkeer ontregeld. Aan de andere regels voor de aanvraag ‘met voorrang’ komt Mustafa niet meer toe.
Uit het veld geslagen en wanhopig vraagt Mustafa voor de zekerheid aan de IND of de gezinshereniging kan worden afgerond als zijn vrouw en dochters onverhoopt, en als Allah het wil, toch een Schengenvisum weten te bemachtigen. Nee, zegt de IND beambte, die zekerheid kunnen we niet geven.
“Dus de kans, het risico bestaat dat mijn vrouw en dochters na 90 dagen terug moeten? Om in een tent te wachten op de aanvraag gezinshereniging? “
De IND zegt Mustafa niets te mogen beloven.
In de afgelopen tien jaar ving Turkije bijna 4 miljoen oorlogsvluchtelingen op uit Syrië. Omdat ze daar door Europa voor gevraagd én betaald werd. Zo waren we van een probleem af dat weliswaar ook de onze is, opvang van vluchtelingen behoort bij de Westerse beschaving, maar met geld kunnen alle waarden worden afgekocht. En dat is precies wat gebeurt met Mustafa hier, en zijn vrouw, dochters en 3 miljoen ontheemden daar.
Comments
No comments posted
Your comment