De EU als mensensmokkelaar
De Europese Unie heeft weer een plan bedacht om migratie aan te pakken, zoals dat in het Europese jargon heet. Mensen die asiel aanvragen worden verspreid over alle Europese landen, naar rato van aantal inwoners. Als een land niet meewerkt, betaalt het 20.000 euro per niet opgenomen asielzoeker aan de landen die gevraagd hebben om de asielzoeker over te nemen. Dus weer moet geld het smeermiddel worden in een verder hopeloos mislukt Europees migratiebeleid. Vers staat in het geheugen de miljarden euro’s die Turkije kreeg om Syrische vluchtelingen op te vangen. Europa zou als tegenprestatie minimaal 170.000 Syrische vluchtelingen opnemen. Het werden er nog geen 4000...
Libie, failed state, kreeg miljoenen steun voor versterking van grensbewaking, met foltering, illegale detentie, moorden en verkrachtingen van migranten als gevolg. Niger, Tsjaad kregen een miljard euro om de migratie “te stoppen”, en het enige cynische resultaat was dat reisagenten criminele mensensmokkelaars zijn geworden, en duizenden doden in de Sahara en Middellandse Zee. Want migranten laten zich niet tegenhouden.En komende zondag schuiven Rutte, zijn Italiaanse neo-fascistische collega Meloni en EU baas Von der Leyden aan bij de Tunesische dictator met openlijk racistische trekken. Geld noch morele principes spelen een rol als het om 'terugdringen migratie' gaat.
Mensen op de vlucht hebben volgens het Verdrag van Geneve recht op een asielprocedure, los van het resultaat hiervan. Maar wie in Europa asiel wil aanvragen kan dat alleen doen in het land van aankomst. Omdat de Europese Unie de komst naar Europa zo moeilijk mogelijk maakt, riskeren mensen op de vlucht hun leven steeds meer juist omdát ze op de vlucht zijn. Een asielaanvraag bij een Europese ambassade in land van herkomst kan dat verhelpen, maar is onmogelijk. Er bestaat geen visumprocedure voor vluchtelingen. Dus gebruiken mensen op de vlucht levensgevaarlijke vluchtroutes.
Mensen die migreren om andere redenen – economisch, sociaal, klimaat – gebruiken dezelfde riskante routes. Eenmaal in Europa rest die laatste groep niets anders dan asiel aan te vragen, als eerste stap om een kans te maken in Europa te kunnen blijven. Daar is de asielprocedure uiteraard niet voor bedoeld, maar Europa biedt geen andere keus. Dus verstopt de asielprocedure, lopen opvangcentra over, slapen mensen in Ter Apel buiten.
Er is natuurlijk wel een menselijke en logische oplossing. Door een migratiebeleid te maken waar de vraag naar arbeid van het ontvangende land duidelijk wordt gedefinieerd en migranten dus weten waar ze voor welk werk aan de slag kunnen. Als het werk gedaan is, keert de migrant terug. Ook daarover zijn afspraken te maken, Frankrijk doet dat op dit moment al met Marokkaanse migranten. Dat is niet nieuw, de meeste migratie is circulair, dat wil zeggen, mensen komen als er vraag is, en ze gaan (terug, verder), als de vraag is opgelost.
Het betekent dat werkvisa gekoppeld worden aan duur en noodzaak van migratie. Voor hoogopgeleid werk bestaat het al. Dus waarom niet voor het werk dat nu door vaak illegale migranten wordt gedaan? En die in erbarmelijke omstandigheden werken, omdat ze als illegalen geen rechten hebben.
Een doordacht en toekomst gericht migratiebeleid is in het belang van een vergrijzend Europa – sommige Europese landen zullen zonder migratie hun bevolking binnen vijftig jaar zien halveren! - , in het belang van migranten en in het belang van de landen waar de migranten vandaan komen, vooral vanwege de remittances, die voor economische groei zorgen.
Het betekent ook dat de miljarden die door Europa aantoonbaar verspild worden aan ‘tegengaan van migratie’ op een nuttiger en in ieder geval betere manier worden besteed. Nu gedraagt Europa zich als mensensmokkelaar. Niet alleen omdat ze die in stand houden met rigide en vaak mensonterende maatregelen. Maar ook omdat geld betalen tegen asiel een vorm van mensenhandel is.
Comments
No comments posted
Your comment