In exact dezelfde periode dat de Italiaanse neofascistische premier Meloni moord en brand schreeuwde over een door migranten overspoeld Lampedusa, van de Europese Unie zeeblokkades eiste en ander zwaar geschut, legaliseerde ze de illegale status 452.000 migranten. Waren er twee Meloni’s? Teveel grappa tot zich genomen toen ze haar handtekening zette? Welnee, ze stond onder zware druk van Italiaanse werkgevers. Die eisten een snelle oplossing voor het schreeuwend gebrek aan arbeidskrachten. En daardoor stond de economie op het spel.
‘It’s the economy stupid’ (James Carville, 1992).
De Italiaanse hypocrisie staat model voor heel Europa. Want hoewel politici (zowel ter rechter áls ter linkerzijde…) voortdurend roepen dat ze paal en perk zullen stellen aan migratie, laten ze dat tegelijkertijd ongehinderd doorgaan. De economische groei kan niet zonder arbeidsmigranten. Tussen 2010 en 2019 groeide het aantal arbeidsmigranten in Europa van een 360.000 naar 1,2 miljoen… per jaar. Simpel, omdat ze nodig zijn, op al die plekken waar Europeanen niet durven te werken, niet willen werken of zich er te goed voor voelen (dirty, dangerous and demeaning jobs).
Dat zijn er meer dan we willen weten en vaak ook weten. De rekrutering van arbeidsmigranten hebben regeringen in Europa (Rutte cs.hoort daar ook bij) namelijk uitbesteed aan uitzendbureaus. Die hebben vrijwel de vrije hand. Dat leidt er niet alleen toe dat de overheid er geen zicht op heeft, maar ook geen grip. Misstanden in betalingen, huisvesting, verzekeringen etcetera zijn aan de orde van de dag, Maar politici houden doorgaans hun mond daarover. Om de simpele maar cynische reden dat maatregelen expliciet betekenen dat er migranten zijn, dat er dringend behoefte is aan hen, omdat anders de economie letterlijk tot stilstand komt. En dat is wel het laatste dat de politiek voorstaat.
Dus tamboert Meloni, gesteund door Rutte, met personal assistente Ursula von der Leyden, op een deal met Tunesië om de migratie aan banden te leggen. En kan ze die trip naar Tunis alleen maar maken omdat migranten op de luchthavens van Rome en Tunis de bagage hebben afgehandeld, de koffie is geserveerd door migranten, de lakens in het hotel waar het zichzelf benoemde ‘Team Europa” sliep door migranten is gewassen, en de kamers waarschijnlijk door migranten zijn gereinigd. Migranten zorgden voor een propere ontvangsthal op het vliegveld, en hadden de olijven geplukt bij het aperitief.
Overdreven? Was het maar waar. ‘No migrants no food’ om een andere slogan te parafraseren, met dat verschil dat het nu wel klopt.
Politici hebben moeite om toe te geven dat hun frasen niet kloppen. In het zojuist verschenen boek van migratie-expert Hein de Haas (‘Hoe migratie echt werkt’) komt dit citaat voor: ‘Politici zullen namelijk domweg de feiten negeren die hen slecht uitkomen. Typerend hier is mijn ervaring dat hooggeplaatste beleidsmakers na afloop van mijn lezingen geregeld enthousiast naar me toekomen en me complimenteren met de “fascinerende presentatie”. Om meteen half spottend op te merken dat “we uw advies natuurlijk nooit in de praktijk kunnen brengen want dat zou politieke zelfmoord zijn. “
Dat dit negeren van de werkelijkheid leidt tot duizenden doden op de Middellandse Zee, is ook een politieke keuze.