Er is nogal wat aan de hand in Groot-Brittannië, waar zoals migratie-expert Hein de Haas terecht pogroms gaande zijn tegen migranten, tegen moslims, tegen alles wat niet-Brits is, althans wat merendeels kale extreemrechtse Britse heethoofden Brits noemen.
Opgehitst door populistische media, door haatdragende en uitspuwende influencers (#AndrewTate etc.), via social media platforms die er doorgaans als de kippen bij zijn pro-Palestijnse posts te weren of te dumpen, maar nu alle ruimte bieden aan de meeste afschuwelijke racistische modder. En dan de extreemrechtse Nigel Farage die graag wat olie op het vuur gooit.
Zijn evenknie in Nederland doet het graag na. “Ook in Nederland herkennen mensen vaak hun straat, wijk en stad niet meer, hun vrouwen en kinderen zijn onveilig, worden aangerand, en mensen voelen zich in eigen land gediscrimineerd. Ik steun al die mensen 100%”, bazelt Geert op X. “Maar geweld is nooit een optie”, kwezelt de grote misleider erachteraan.
Geweld is nooit een optie? Jarenlang schelden, schimpen en discrimineren, racistische taal uitslaan, daarvoor veroordeeld worden, die rechters vervolgens beledigen, journalisten die erover berichten zijn “tuig van de richel”, de Tweede Kamer een nepparlement enzovoorts enzovoorts. Dat heet geweld.
Geweld begint met woorden. Altijd. De Palestijnen worden door Israëlische leiders “beesten” genoemd, en dat rechtvaardigt het dodelijk geweld dat volgt. Tutsi’s in Rwanda werden kakkerlakken genoemd, en dat rechtvaardige de genocide die erop volgde.
Wie een klimaat kweekt van haat, van racisme, wie aantoonbaar en bewust leugens verspreidt over migranten en migratie, wie bewust van hen een leugenachtig en levensgevaarlijk vijandbeeld schetst (“Vrouwen en kinderen zijn onveilig, worden aangerand”) legt een bodem voor geweld, en doet dat met geen andere reden dan dat.
Zich verschuilen achter “geweld is nooit een optie” is hypocriet, en erger dan dat, weglopen van de verantwoordelijkheid waartoe de woorden leiden. Gelogen woorden, verdraaide waarheden, zondebokken van eigen falen, “massa-migratie, asieltsunami’s” die uiteindelijk uitmonden in een furie van geweld.
En de grote leider kijkt ernaar als de regisseur naar zijn eigen georkestreerd spektakel en terwijl het vuur oplaait roept hij “We werken met democratische middelen. Altijd. “ Zijn publiek brult, jouwt, sloopt en slaat en hoort alleen nog iets van “middelen”…