De geblondeerde man werd ervoor veroordeeld, tot aan de Hoge Raad aan toe. Het oproepen tot “minder, minder” was volgens rechters van laag tot hoog groepsbelediging. De geblondeerde man haalde zijn schouders erover op, maar zijn strafblad werd er niet minder om.
Intussen sterven in Gaza kinderen van de hongersnood, wat volgens Israëlische voetbalsupporters reden is om te roepen dat dat niet erg is omdat er toch geen scholen meer zijn.
De geblondeerde man beloofde zijn anti-islamretoriek, waarmee hij politiek groot was geworden, in de ijskast te zetten. Wie de macht wil hebben, moet soms concessies doen, al is dat voornamelijk voor de bühne.
Intussen sterven mensen in Gaza omdat de laatste ziekenhuizen kapotgebombardeerd en gebulldozerd zijn. Hulp wordt door Israëlische soldaten, op gezag van hun regering, tegengehouden, want als alles vernietig is of dood, voor wie zou die hulp dan nog bedoeld zijn?
De geblondeerde man vergat zijn veroordeling, of beter gezegd, bruskeerde en negeerde die, en riep om minder minder, hij opende zijn ijskast en opende versgekoelde anti-islam retoriek, om daarmee haat, gif en tweespalt te zaaien; de ingrediënten waarmee hij groot was geworden in de politiek.
Intussen zijn we voor het eerst in de wereldgeschiedenis live getuige hoe zich een genocide afspeelt in Gaza. Weten we wat het betekent om “never again” te zeggen, zoals in 1945 na de Holocaust, zoals in 1994 na de genocide in Rwanda. Om die woorden vervolgens te vergeten, te negeren, te bruuskeren.
De geblondeerde man wist zijn veroordeling voor “minder minder” niet alleen te doen vergeten. Sterker nog, de door hem bedachte premier werd aangezet om er een heuse wet van te maken. Zou het afpakken van Nederlandse paspoorten immers niet leiden tot datgene wat de geblondeerde man ooit in een rokerig café had geroepen: minder, minder…
Intussen zien we miljoenen mensen in Libanon op de vlucht voor Israëlische bommen, duizenden mensen zijn er gedood. Ook daar moord en verwoesting, “tot de doelen zijn bereikt”, roept de Israëlische collega van de Nederlandse marionet van de geblondeerde man. Wat die doelen zijn, tekent zich enkele exact 283 kilometer ten zuiden af, waar Gaza is veranderd in een dodenakker.
De geblondeerde man wist dat minder minder uiteindelijk meer meer betekende. Meer polarisatie, meer haat, meer aanhang, meer tweespalt, meer stemmen, meer racisme, meer vreemdelingenhaat, meer onfatsoen, meer voor zijn partij, waarvan hij het enige lid was. Hij leek zelfs een beetje op die oranje gekleurde man, aan de overkant van de oceaan.
Intussen in Gaza is minder, minder de cynische werkelijkheid. Er is binnenkort zelfs niets meer. En niemand. De Israëlische collega van de Nederlandse marionet heeft zijn doelen bereikt. Hij wordt gezocht door het Internationaal Strafhof voor oorlogsmisdaden. Maar de geblondeerde man heeft hem verzekerd dat veroordelingen snel vergeten zijn. Ze worden soms zelfs wetten….