De Grote Blonde Demagoog heeft het zelf gezegd: "Als mensen ook maar een millimeter willen veranderen aan de asielwetten, moeten ze het maar zonder ons doen." Dus, #PieterOmtzigt, zo’n kans voor open doel kunt u moeilijk laten passeren: één millimeter schuiven, en schieten maar.
De asielplannen waar het hierom gaat zijn door Marjolein Faber zelf bedacht. Alleen. Uit een artikel in NRC deze week blijkt dat niemand nog met Faber wil samenwerken, omdat ze alles alleen doet en alles beter weet. Woordvoerders? Heeft ze niet meer, stuur maar een email. Politiek assistent? Heeft ze niet meer, kwam niet door de veiligheidscheck van de AIVD. Advies van ambtenaren van haar eigen ministerie? In de wind geslagen, Faber luistert niet en weet alles beter.
Het gaat om drie wetten, de asielnoodmaatregelenwet, de wet twee statusstelsel, en de wet terugkeer en vreemdelingenbewaring. Bedacht door Faber alleen. Helemaal alleen? Nee. Wie Faber op woensdagmorgen van huis naar Den Haag volgt, ziet dat deze minister eerst naar de fractiekamer van de PVV sluipt. Daar krijgt ze instructies van de Grote Blonde Demagoog, die haar zegt hoe de asielwetten eruit gaan zien. Dat mag ze straks op het ministerie aan de ambtenaren dicteren.
Het gevolg van deze merkwaardige en vooral dictatoriale werkwijze is dat iedereen gehakt maakt van de asielplannen: de Raad van State, de Orde van Advocaten, haar eigen IND en COA (die straks bergen onuitvoerbare werklast op hun nek krijgen, met weinig geld en dus nog minder mensen dan ze nu al hebben). Faber luistert niet, ook niet naar de Tweede Kamer waar ze het parlement toebeet: “Iedereen zegt: kan niet, mag niet. Maar ik diesel gewoon door.”
Het meest pijnlijke is dit “strengste asielbeleid” ook natuurlijk voor mensen op de vlucht. Die, als de plannen doorgaan, tot in de eeuwigheid onzeker zijn of ze in Nederland mogen blijven of niet, want tja, altijd durende tijdelijke verblijfsvergunning. Terwijl ze verplicht worden om in te burgeren in een samenleving die hen dus op alle mogelijke manieren dwars zit om in te burgeren: geen recht op een huis, wel de taal leren, niet zeker weten of je mag blijven. Met als doel dat je niet wilt blijven, sterker nog niet eens wilt komen.
Het “strengste asielbeleid ooit” moet Nederland “veiliger maken”, kwaakt Faber, als buikspreekpop van de Grote Blonde Demagoog. Mensen die gevlucht zijn omdat ze veiligheid zoeken, zijn in de beleving van deze ultra extreemrechtse sekte plotseling ongewild en ongemerkt zelf een bedreiging geworden.
De echte bedreiging komt natuurlijk van de Grote Blonde Demagoog die eerst een eenmanspartij heeft opgericht en leidt. Dat blijkt slechts een vingeroefening bij zijn werkelijke masterplan: hoe de eenmanspartij naar de eenmansmacht lonkt. "Als mensen ook maar een millimeter willen veranderen aan de asielwetten, moeten ze het maar zonder ons doen." Laten we niet wachten tot het te laat is, en met z’n allen zorgen dat we die millimeter veranderen. En vele vele millimeters meer.