Weer terug

Op de in aanbouw zijnde fundamenten van wat ooit een huis moet worden, is een nijvere meneer bezig bonen te oogsten. Ik heb het zaai-, groei en oogstproces al enkele weken kunnen volgen. Het betonnen staketsel is onze beneden buurman links om de hoek. Op wat vermoedelijk de vloer van de woonkamer moet worden werd op terloops met de wind meegevoerde aarde bonen gezaaid en vervolgens groeiden de planten als kool tot manshoogte. Nu is het oogsttijd. De boer, die eigenlijk bewaker is van het pand in aabouw, heeft de planten uitgestrooid op de vloer en wacht tot het geoogste gewas droog genoeg is om de bonen eraf te halen. Sperziebonen geloof ik, maar ik ben niet zo’n groendeskundige

Kinderkoninginnedag.

We zijn weer thuis. Of in ieder geval terug, want ik vind Nederland net zo thuis of misschien nog wel meer dan hier. Er is niet veel veranderd, wat ik ook niet verwacht had in twee maanden tijd. Dat betekent dat ik nog steeds de dingen mis die er niet zijn en de andere zaken omhels omdat die er nog wel zijn. Zoals de boer op het betonnen fundament.

Rechts van ons staat ook een huis in aabouw, de hele wijk is in aanbouw maar zoals ik al een keer gemeld heb, wordt er weinig activiteit ontplooid om ook werkelijk te bouwen. Rechts is daarop nu een uitzondering. Op de stenen zijmuren was een houten latten dakconstructie aangebracht. In de voorbije dagen werd die zwart geteerd – de mannen die dat deden hadden armen zo zwart als… tja als wat eigenlijk. Duidelijk werd in ieder geval dat de wat racistische benaming “zwarten” niet klopt want deze mannen waren pas zwart na het schilderwerk. Vervolgens hoor ik al dagenlang gehamer: het golfplatendak wordt op het houten staketsel gespijkerd.

Nog meer nieuws: donderdag was Koninginnedag en in Kigali heeft de Nederlandse ambassadeur een eer hoog te houden: het feest dat ter gelegenheid van het verre Nederlandse koningshuis wordt gegeven trekt van heinde en verre bezoekers, die voor de gelegenheid met een verwrongen glimlach de ingevlogen haring met uitjes verorbberen, de gerookte paling en andere Hollandse exoitsiceh gerechten – maar vooral komt voor het overvloedige geschonken bier en het feest dat tot ver in de avond duurt.

Bij aankomst stonden de cd auto’s rijen dik, regelde een heuse agent het verkeer en wapperden de vanen van Heineken en Primus en Mützig (ook van Heineken, die twee laatste) ons tegemoet. Maar helaas, binnen meldde de ambassadeur met gedragen stem dat er geen bier geschonken werd en dat ook het feest was afgeblazen. Ergens ver in “Eupeldeurn” (een fonetische poging het Engels na te doen) was iets gebeurd en daarop had het ministerie van Buitenlandse Zaken vanuit Den Haag aan alle ambassades verordonneerd dat van feesten geen sprake kon zijn.

Misschien begrijpelijk gezien de schok die in Nederland was gevoeld. Maar zesduizend kilometer zuidelijker begreep geen uitheemse diplomaat er ook maar een jota van. Na nog geen twee uur was de fraaie versierde maar inderhaast weer van vlaggen en oranje balonnen ontdane tent weer helemaal leeg. Typisch Nederlandse oplossing: geen feest, wel receptie maar dan weer geen drank. Zoveel compromissen is aan buitenlandse gasten uit de rest van de wereld niet besteed.

Aan ons ook niet – we gingen brochettes eten en bier drinken in Chez Lando.

Daags daarop werd kinder Koninginnedag gevierd. Met veel koekjes en bitterballen en al dat andere lekkers dat over was van de dag daarvoor. En ook… een rijkelijke stromende biertap…

Comments

Your comment