Regenseizoen

Vulkaan – mooi he – van buiten….

Eerst het goede nieuws. Rwanda krijgt dit jaar ruim 14 procent meer ontwikkelingshulp dan in 2009. Het gaat om indrukwekkende bedragen las ik op de site van de Verenigde Naties: van 400 en nog wat miljoen dollar gaat het naar 500 en nog wat miljoen dollar. En dat in een land waarvan de president nu juist van ontwikkelingshulp af wil.

Ik ben weer terug, of dat onder de categorie goed of slecht nieuws valt, is aan u te beoordelen en aan mij om te ervaren. Het regenseizoen is lang doorgegaan of al weer begonnen, want het stroomt, druppelt en stort. Meer dan regen alleen trouwens. Behalve water vallen er ook projectielen uit de lucht. Vorige week drie op een busstation, nabij een busstation en nog een busstation en gisteren nog eentje, nabij een markt. Er waren enkele gewonden en er hoorde ook paniek te zijn, maar die werd snel weggewimpeld door de eerste meneer van dit land. Hij beklemtoonde op een persconferentie dat Rwanda een veilig land was, blijft en hoort te zijn. De daders waren volgens hem ook al bekend (nou ja, niet direct volgens hem, maar volgens de procureur generaal, die dat opvallend snel na de persconferentie van de meneer bekendmaakte). Ze moesten gezocht worden in kringen van deserteurs.
Daar zijn er nogal wat van: recent vluchtte de voormalige legerbaas naar Zuid Afrika, de meneer die dit land in Den Haag diplomatiek vertegenwoordigde spoorde naar Ierland en liet de boel voor wat ie was – hij werd al snel gelinkt met de leidster van de oppositiepartij hier ter plekke, die immers uit Nederland afkomstig is. In beide gevallen lag er onvrede met de baas aan ten grondslag. Dus de bestraffende vinger wees al snel in hun richting en alles wat daarom heen hing en hangt.

De vraag of dat ook werkelijk zo is, is daarmee niet beantwoord en wordt ook nauwelijks gesteld. Niet door de eerste meneer maar ook niet door de internationale gemeenschap, die de bommen en granaten met enige verontrusting maar ook wat naief kalmerend afdoen als “onrust met het oog op de komende verkiezingen.” De internationale diplomatie heeft er alle belang bij die als democratisch gepresenteerde verkiezingen te koesteren, het is immers haar dingetje, ze heeft het zelf bedacht en geïntroduceerd. Dat democratie hier weinig traditie en al helemaal geen voedingsbodem heeft is aan diplomaten niet besteed; die hanteren liever de criteria van hun eigen wereldje en dat van hun politieke broodheren.

Het lijkt mij in ieder niet voor de hand liggen dat tegenstanders van de leiding zich richten op busstations en andere publieke plekken. Wie treffen ze daarmee? Het gewone volk. Aan wie hebben ze daarentegen nu juist behoefte als het om steun gaat? De vraag stellen is haar beantwoorden. Wie heeft er wel belang bij om onrust te veroorzaken? Dat zijn diegenen die meer grip willen krijgen op de samenleving en dat bereiken door eerst onrust te zaaien, een legitimatie tot meer controle en orde. Wie dat zijn? De vraag stellen is haar beantwoorden.

Zeker, het gist en borrelt hier dat het een lieve lust is: niet alleen door de aanwezigheid van de mevrouw uit Nederland, maar eigenlijk vooral door een andere partij die zich groen noemt, maar dat allerminst is: het is een wijkplaats voor iedereen die de leiding van dit land te strak vindt en vooral de partij en dan weer haar leider die daarin het voortouw neemt. Het zijn deserteurs maar dan binnenlands. De ledenlijst laat een indrukwekkende rij lieden zien die voorheen in de leidende partij zaten en niet op de achterste banken.

Er doet zich wat dat betreft een interessante diabolische ontwikkeling voor. Hoe meer de eerste meneer gezag terug wint of in ieder geval een plek krijgt in de internationale gemeenschap, hoe sterker de oppositie wordt, zowel binnen de eigen kring, daarbuiten in het binnenland en daarbuiten in het buitenland, lees diaspora. De Franse Nicolas had zijn voeten vorige week nog niet gelicht uit Rwanda of de granaten vlogen al over en weer en de deserteurs het land uit. Dat moet voor de grote man hier toch genant zijn geweest – het verklaart in ieder geval zijn woede op de deze week gehouden persconferentie, waar hij uitriep dat “never ever” (of omgekeerd) een staatsgreep zou plaatsvinden tegen hem. Wie de geschiedenis van Rwanda een beetje kent weet dat hij wat terughoudend moet zijn met zulke voorspellende woorden, of dreigementen, of nog niet vervulde wensen.

Tot slot: tja dat Frankrijk he, over genant gesproken – mooi Frans woord dat wel. Land van Montesquieu, land van de gescheiden machten (wetgevend, controlerend, rechtsprekend)… ach ach. Eerst manipuleert de minister van Buitenlandse Zaken, voormalig directeur Artsen zonder Grenzen en dik bevriend met de eerste meneer alhier, het dossier van Bruguiere met als gevolg dat een ballon leegloopt, een rechtsgang wordt gefrustreerd en diplomatieke relaties worden hersteld. En dan, na 15 jaar, wordt mevrouw de weduwe van de vorige eerste meneer aangehouden op verdenking van deelname aan de genocide. Niet dat dat niet waar zou zijn, maar waarom mocht mevrouw 15 jaar lang Franse croissants eten zonder ooit eenmaal te zijn lastiggevallen over deze kwestie? En waarom vindt dat plaats vijf dagen na het bezoek van Nicolas aan Paul? De vraag stellen is haar beantwoorden.
En helemaal tot slot, nu we het toch over diplomatie hebben. Ontving van de diplomaat die uw en mijn belangen hier vertegenwoordigt een waarschuwing met het oog op de granaten van de afgelopen dagen: blijf uit de buurt van drukbevolkte gebieden.

Mooi advies in het dichtstbevolkte land van Afrika…

Comments

Your comment